يد يك 
بازي كنيم . مثلآ قايم باشك . همه از اين 
پيشنهاد شاد شدند و ديوانگي فورآ فرياد زد 
من چشم ميگذارم و از آنجائيكه هيچ كس نمي 
خواست بدنبال ديوانگي بگردد ، همه قبول 
كردند او چشم بگذارد و به دنبال آنها 
بگردد . ديوانگي جلوي درختي رفت و چشم هايش 
رابست و شروع به شماردن كرد ... يك ... دو ... سه 
... همه رفتند تا جايي پنهان شوند ! لطافت 
خود را به شاخ ماه آويزان كرد ، خيانت داخل 
انبوهي از زباله پنهان شد ، احصالت در 
ميان ابرها مخفي شد ، هوس به مركز زمين رفت ، 
طمع داخل كيسه اي كه خودش دوخته بود مخفي 
شد و ديوانگي مشغول شماردن بود ، 
هفتادونه ... هشتاد ... هشتادو يك ... . همه پنهان شده 
بودند بجز عشق كه همواره مردد بود و نمي 
توانست تصميم بگيرد و جاي تعجب هم نيست 
چون همه مي دانيم پنهان كردن عشق مشكل است . 
در همين حال ديوانگي به پايان شمارش مي 
رسيد ، نودو پنج ... نود و شش ... نودو هفت ... 
هنگامي كه ديوانگي به صد رسيد عشق پريد و در 
بين يك بوته گل رز پنهان شد . ديوانگي 
فرياد زد دارم ميام و اولين كسي را كه پيدا 
كرد تنبلي بود ، زيرا او تنبلي اش آمده بود 
جايي پنهان شود و لطافت را يافت كه از شاخ 
ماه آويزان شده بود ، دوروغ ته درياچه ، 
هوس در مركز زمين ، يكي يكي همه را پيدا 
كرد ، بجز عشق . او از يافتن عشق نا اميد شده 
بود . حسادت در گوشهايش زمزمه كرد ، تو فقط 
بايد عشق را پيدا كني و او پشت گل رز است . 
ديوانگي شاخه چنگ مانندي را از درخت كند 
و با شدت و هيجان زياد آن را در بوته گل رز 
فرو كرد و دوباره و دوباره تا اينكه 
باصداي نا له اي متوقف شد . عشق از پشت بوته 
بيرون آمد با دستهايش صورت خود راپوشانده 
بود و از انگشتانش قطرات خون بيرون ميزد . 
شاخه ها به چشمان عشق فرو رفته بودند و او 
نمي توانست جايي را ببيند . او كور شده بود 
، ديوانگي گفت : من چه كردم ، من چه كردم ، 
چگونه مي توانم تورا درمان كنم . عشق پاسخ 
داد : تو نمي تواني مرا درمان كني ، اما 
اگر مي خواهي كاري بكني ، راهنماي من باش، 
و اينگونه است كه از آنروز به بعد عشق كور 
است و ديوانگي همواره با اوست.....